Τραγουδια που αγαπαω

Νεράιδα

Εγώ πατώ στον ουρανόβαδίζω στον ωκεανόπάνω στο κύμα περπατώεσένα σαν κοιτώΕίσαι Νεράιδα της Αυγήςη πιο όμορφη όλης της γηςμ' ένα χαμόγελο μπορείςτα θαύματα να πειςΕγώ φουντώνω στο χιονιάβγάζω φωτιές στην παγωνιάάνοιξη έχει η καρδιάεσένα σαν κοιτάΕίσαι Νεράιδα της Αυγήςη πιο όμορφη όλης της γηςμ' ένα χαμόγελο μπορείςτα θαύματα να πεις

Πριγκηπέσσα

Άλλα θέλω κι άλλα κάνωπώς να σου το πωέλεγα περνούν τα χρόνιαθα συμμορφωθώ.Μα είναι δώρο άδωρον' αλλάξεις χαρακτήρατζάμπα κρατάς λογαριασμότζάμπα σωστός με το στανιό.Έξω φυσάει αέραςκι όμως μέσα μουμέσα σ' αυτό το σπίτιπριγκιπέσα μου,το φως σου και το φωςχορεύουν γύρω μαςαπίστευτος ο κόσμοςκι ο χαρακτήρας μας.Άλλα θέλω κι άλλα κάνωκι έφτασα ως εδώλάθη στραβά και πάθημ' έβγαλαν σωστό.Ξημερώματα στο δρόμορίχνω πετονιάπιάνω τον εαυτό μουκαι χάνω το μυαλό μου.

Όνειρο ήτανε

Ο ουρανός ανάβει τα φώτατίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώταΞημέρωσε πάλιΞυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγοΞημέρωσε πάλιΚι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνοΜην ξημερώνεις ουρανέΆδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριοΤο λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανεΘα ξαναρθείς μόλις νυχτώσεικαι τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσειΘα 'μαι κοντά σουΜόνο εκεί σε βλέπω καλή μουεκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μουΜε τα φτερά σουΜα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνειςΜην ξημερώνεις ουρανέΆδεια η ψυχή μου...

Αράχνη

Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...Δε μένει εδώ κανείς,μόνο τα δέντρα μείναν ίδιακι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.Δε μένει εδώ κανείς,σκληρό το φώς που ξημερώνει,σα μεθυσμένο μ' ανταμώνεικαι με λιώνει.Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου-αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανόνομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσεικοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.Δε μένει εδώ κανείς,μόνο τα δέντρα μείναν ίδιακι άδειοι δρόμοι με σκουπίδιαΔε μένει εδώ κανείς,σκληρό το φώς που ξημερώνει,σα μεθυσμένο μ' ανταμώνεικαι με λιώνει.

Παράκληση

Περπάτησα πάρα πολύκαι τα φτερά μου τα 'χω χάσει.Μα εσύ που δεν πατάς στη γηκαν' την ψυχή μου να πετάξει...Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,ένα αεράκι να μας πάρει...Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μαςτη μικρή ζωή μας...Είναι η καρδιά μου μια αυλή σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.Μα εσύ που έχεις το κλειδίέλα και πες μου το "γιατί"...Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,το όνειρό μου ξαποσταίνει...Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μαςτη μικρή ζωή μας...Έχω ένα κόμπο στο λαιμόκαι μια θηλιά που όλο στενεύει.Έλα και κάνε μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει...Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,τραγούδησέ τες να χαρείς...Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μαςτη μικρή ζωή μας...