Τυφλώνει στ’ αλήθεια ο έρωτας;

Περί τυφλότητας του έρωτα πολλά λέγονται, όπως και περί τρέλας, ανοησίας, ξεμωράματος, επιπολαιότητας του ερωτικού πάθους. Μοιάζει να είναι αυτά τα αναμενόμενα, αλλά ταυτόχρονα και ασυγχώρητα σφάλματα των ερωτευμένων. Η ματιά τους «θολώνει» και πολύ συχνά δεν εναρμονίζεται με αυτήν των πολλών, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ερωτικό αντικείμενο. Το αν και κατά πόσο, όμως, είναι πράγματι «τυφλός» ο έρωτας, ε αυτό παίρνει πολλή συζήτηση… Το παράδοξο του έρωτα «Τον στράβωσε ο έρωτας» είναι μία φράση που συχνά την ακούμε. Λέγεται -συχνά με μια δόση κακίας- για κάποιον που βλέπει το αντικείμενο του έρωτά του πανέμορφο, τέλειο, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι, τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τα σχόλια, βλέπουν με κάθε «αντικειμενικότητα» ότι ο άνθρωπος αυτός είναι... άσχημος (!) ή, τελοσπάντων, όχι επαρκώς όμορφος. Είναι κάπως παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς ότι, στη διαδικασία αναζήτησης ερωτικού συντρόφου, η πλειονότητα των ανθρώπων έχει ως κριτήριο επιλογής την εξωτερική εμφάνιση, την ομορφιά. Αυτό είναι, άλλωστε, και το πρώτο στοιχείο που βλέπουμε σε έναν άνθρωπο που πρωτογνωρίζουμε και από αυτό σαγηνευόμαστε. Εκεί όμως είναι που τα μάτια μας, η ψυχή μας, το μυαλό μας μπορεί να μας παίξουν περίεργο παιχνίδι: Να παραβλέψουν ό,τι κριτήριο ομορφιάς είχαμε ως τότε και να ξετρελαθούν με κάποιον που είναι εντελώς διαφορετικός. Ο έρωτας, λοιπόν, μπορεί να μας «μπερδέψει» ή να θολώσει, όπως λένε, τη ματιά μας. Μπορεί δηλαδή να ερωτευτούμε κάποιον, αγνοώντας τελείως αν είναι ωραίος ή όχι. Χρειάζεται ο έρωτας οφθαλμίατρο; «Όσο ήμουν μικρή, στο σχολείο αλλά και ως φοιτήτρια, έκανα σαν παλαβή για ωραίους άνδρες! Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω να κοιτάξω άνδρα που δεν είχε καταπληκτικό πρόσωπο και σώμα, αλλά και ωραίο ντύσιμο και στυλ. Συνήθως έκανα σχέσεις που κρατούσαν από 2-3 μήνες έως 1 χρόνο το πολύ! Όταν πρωτογνώρισα τον Σπύρο, στα 27 μου, στην αρχή δεν θα μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να με ενδιαφέρει ποτέ ερωτικά. Κι όμως, ήμασταν σε μια ­κοινή παρέα και όσο τον γνώριζα, ­τόσο ένιωθα περισσότερη έλξη. Τον ερωτεύτηκα παράφορα και οι φίλοι μου έτριβαν τα μάτια τους. Ήταν το άλλο άκρο από αυτό που συνήθως επέλεγα: κοντός, με φαλακρίτσα, λίγο αδέξιος, αλλά με τρομερό χιούμορ, πολύ τρυφερός και προστατευτικός με τις γυναίκες, γενναιόδωρος, απίστευτο παιδί. Και, φυσικά, τον έβλεπα και εξακολουθώ να τον βλέπω ωραίο, παρόλο που έχω και την επίγνωση ότι δεν είναι από αυτούς που θεωρούνται ωραίοι άνδρες!», λέει η Έφη για τον άνδρα με τον οποίο είναι 6 χρόνια παντρεμένη. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Είναι πράγματι η Έφη θύμα της «ερωτικής τύφλωσης»; Ή μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Ότι, δηλαδή, ο έρωτας δεν είναι τυφλός, αλλά βλέπει πολύ καλά και πολύ διεισδυτικά; Και ότι, αντί να επιλέγει με τα κριτήρια των άλλων, των πολλών, του συρμού, επιλέγει αυστηρά με κριτήριο αυτό που είναι για τον καθένα μας η ομορφιά; Αν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε με όρους πιο «ψυχοκοινωνικούς» το φαινόμενο της «τύφλωσης» (ή μη;) του έρωτα, τότε μπορούμε να πούμε ότι, μετά την εφηβεία και ίσως την πρώτη νεαρή, ενήλικη περίοδο της ζωής, η ομορφιά αρχίζει να δίνει τη θέση της σε άλλους παράγοντες επιλογής συντρόφου: τις κοινές δραστηριότητες και προτιμήσεις, τον αμοιβαίο θαυμασμό και την εκτίμηση, και την ικανοποιητική σεξουαλική ζωή. Η ομορφιά δεν παύει να μετρά, αλλά είναι πολύ λιγότερο αναγκαία πια όταν ψάχνουμε για σύντροφο ζωής. Άλλα λένε τα μάτια σου... Η ομορφιά αυτή καθαυτή δεν είναι απαραίτητη, αντίθετα με ό,τι λέγεται συχνά, για να «ανάβει» και να διατηρεί την ερωτική επιθυμία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που είναι χρόνια μαζί. Είναι απαραίτητη όμως η έλξη, και αυτή δεν υπακούει (ευτυχώς) οπωσδήποτε σε κανόνες ομορφιάς. Η σωματική έλξη που αισθανόμαστε για έναν άλλον άνθρωπο έχει περισσότερο να κάνει με τη μυρωδιά, το δέρμα, τον τόνο της φωνής του, τον «τύπο» του. Όλα αυτά καθορίζουν εκείνο που -αν όχι για τα μάτια μας, που είναι πολύ πιο ευάλωτα στα κοινώς αποδεκτά κριτήρια της όμορφης εμφάνισης- για τις υπόλοιπες αισθήσεις μας και για τα συναισθήματά μας καταγράφεται ως ωραίο. «Αν φτάνουμε στο σημείο να προτιμούμε και να αγαπούμε την ασχήμια, σημαίνει πως σε αυτή την περίπτωση η ασχήμια είναι ομορφιά» Μου θυμίζεις τη μάνα μου... Αυτό πάλι συμβαίνει γιατί είμαστε στιγματισμένοι από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας με κάποιες εικόνες και βιώματα των αισθήσεών μας που, άθελά μας, πάντα αναζητούμε για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε. Είναι μία σκέψη που μπορεί να μας προκαλεί δυσφορία. Είμαστε, λοιπόν, καταδικασμένοι να ψάχνουμε παντού τον πατέρα ή τη μητέρα μας; Ευτυχώς δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί, καθώς μεγαλώνουμε, διευρύνεται η αντίληψή μας και την εμπλουτίζουμε με τις δικές μας πινελιές. Παρ' όλα αυτά, υποσυνείδητα κάποια «στιγμιότυπα» ανθρώπινων προσώπων και σωμάτων θα μας συγκινούν πάντα. Το σχήμα ενός προσώπου, το χαμόγελο, κάποιες κινήσεις, οι αναλογίες του σώματος, τα χρώματα! Παρατηρούμε ανθρώπους οι οποίοι, παρόλο που αλλάζουν στη διάρκεια τη ζωή τους πολλές φορές σύντροφο, μοιάζουν να συναντούν διαρκώς το ίδιο πρόσωπο.